Op 10 oktober 2018 overleed Kenney (13). Wij, Wilma van der Schoor en Harriët Grooters mochten invulling geven aan deze heel bijzondere uitvaart.
Aan de telefoon is een heel verdrietige moeder die vertelt dat haar zoon zojuist is overleden. Hij mocht slechts 13 jaar worden. Dertien jaar.
De volgende ochtend staan we bij moeder voor de deur.
Oma doet open en omhelst ons met tranen in de ogen. In de kamer ligt Kenney, zijn bed vol met spulletjes van de voetbal, het karten, knuffels en tekeningen. Naast het bed staat moeder. Ze valt ons om de hals en met een waterval van woorden vertelt ze over haar zoon en zijn slopende ziekte. Wij zijn onder de indruk van de kracht die achter haar woorden schuilt. Vol warmte, liefde en passie voor haar zoon, wordt zijn leven in een paar minuten samengevat. Zelfs tijdens zijn ziekte bleef Kenney optimistisch en was hij ongelooflijk moedig als hij sprak over zijn naderende afscheid. Nooit klagen, nooit verdrietig. ‘Hij was een kanjer!’
Kenney wilde graag dat zijn uitvaart niet plechtig en droevig, maar meer een feestje zou zijn. Hij hield van karten en Formule I, van ‘Leef’ van André Hazes, van sportwagens en muziek. En ‘alles moest keihard’. Aan zijn wensen wil moeder graag tegemoet komen.
Wij kijken elkaar aan, denken hetzelfde, en doen een voorstel: ‘Wat als we deze uitvaart in 2 ‘etappes’, laten plaatsvinden?’ Het eerste gedeelte op de kartbaan en vervolgens de plechtigheid in het crematorium.
Moeder, opa en oma, broer, zus en oom zijn opgetogen door het idee. Geweldig! Heel even stralende ogen. ‘Wat zou dat een eerbetoon zijn, fantastisch!’
Dan lezen we het gedicht van een vriendin: over een moeder die haar zoon niet kwijt wil en tegelijk ziet dat zijn lijden onmenselijk is. Uit liefde voor haar zoon, hem dan toch willen laten gaan. Kippenvel! We stellen voor dit gedicht op de kaart te plaatsen.
Op de dag van de uitvaart formeert zich een bijzondere rouwstoet voor Uitvaarthuis Twente. De kist staat in een witte (rouw) – Mini Cooper. Opa, oma, broer en zus zitten in een limousine, moeder in een sportcabrio en oom heeft een `Max Verstappen-auto`, aangepast met de kleuren en lampen waar Kenney zo van hield.
De stoet gaat naar de kartbaan in Oldenzaal, waar Kenney wordt opgewacht door een erehaag van genodigden. Er is applaus, er zijn tranen en emoties: zo heftig. Op het circuit rijdt de Mini achter de zes karts aan, bestuurd door de kart-vrienden van Kenney, zeven rondes. Glinsterende ogen, rode wangen en zweetdruppels… de race is begonnen.
Nadat er is afgevlagd, wordt Kenney door zijn kart-vrienden op het erepodium getild: de eerste plek, want Kenney is de winnaar van ‘Kenney’s Grootste Glimlach Wisselbeker‘.
Moeder en vrienden van Kenney houden ontroerende toespraken en uit de luidsprekers klinkt keihard ‘Leef!’.
Dan volgt een laatste race, met de rouw-Mini, de karts, met Kenney’s moeder, broer en zus en zelfs opa en oma scheuren met de limousine over de baan, gevolgd door de Porsche. Alles wordt vastgelegd door fotografen, een cameraman en zelfs door een drone.
Voor later, als speciale bijdrage van Stichting Kanjer Wens, net als de limousine.
Ten slotte gaan we naar het crematorium voor de uitvaartdienst. We zien beelden van Kenney met Maxima bij de opening van het Prinses Maxima Centrum in Utrecht, van zijn club Heracles en Kenney met Wesley Sneijder. Er is een ‘live’ zangeres en hoe bijzonder ontroerend is het als Kenney’s broer zelf een nummer zingt.
Wij kijken met een warm gevoel en respect voor moeder, opa en oma, broer, zus en vriend terug op een heel bijzondere, zeer emotionele dag.
Moeder heeft Kenney de uitvaart kunnen geven die hij wenste en wij mochten haar daarbij helpen. Soms maakt een uitvaart diepe, diepe indruk, ook bij ons. Dit was zo’n uitvaart.
Dag Kanjer!
Harriët en Wilma
(Het verhaal van Kenney’s uitvaart mochten we met goedvinden van moeder met jullie delen.)