Johan Oude Weernink

Ouwe reus.

Dag pa, dag ouwe reus,
Hier zijn we dan. Het onvermijdelijke moment waarvan we al langere tijd weten dat het er aan zat te komen. En waar jij in zekere zin ook naar verlangde, zeker de laatste weken. Toch denken we met veel warmte terug aan de tijd in de hospice van het Meulenbeld. Waar we je elke avond even opzochten om daarna steevast afscheid te nemen met een kus, en de woorden “hou je haaks, ouwe reus”. En dat je dan steevast moest lachen. Afgelopen week, bij het verlaten van de familiekamer in het uitvaartcentrum hadden we ook datzelfde ritueel. Alleen je lach werd dan gemist, die dachten we er dan maar bij.
Je bent van de generatie die na de tweede wereldoorlog tot taak had een land weer op te bouwen. Hard werken dus, en later, toen er kinderen waren nóg harder. Een baan in de textiel, bij Hedeman, en daarnaast nog allerlei andere baantjes in de vrije uren. Daardoor ontbrak het je gezin nooit aan niets.

Eigenlijk was het voorbestemd dat je bakker zou worden, omdat je vader, die zelf bij Hedeman werkte, voor zijn zoons geen toekomst zag in de textiel. Bloed kroop echter waar het niet gaan kan, en je koos er tóch voor om bij Hedeman te gaan werken als wever. Later heb je je opgewerkt tot touwbaas. En eindigde je je carrière in de textiel als laborant bij Ten Cate.
Zes-en-tachtig jaar geleden werd je geboren en in die zes-en-tachtig jaren heb je op allerlei manieren veel betekent voor de mensen om je heen. Hiervoor is al gememoreerd hoe je je ingezet hebt voor je gezin. Daar kwam -omdat ma vaak kampte met ziekte- een jarenlange rol als mantelzorger bij. Desondanks zette je je daarnaast ook nog met overtuiging in voor de gemeenschap, onder andere door je jarenlange inzet als vrijwilliger in onze wijk, het Sluitersveld, en ook op het Meulenbeld.

Je had een sociale inborst. Je praatte graag met mensen. En mensen praatten graag met jou. Je zat altijd vol met anecdotes. Over de oorlog, bijvoorbeeld. Je kon in geuren en kleuren vertellen over hoe je op 10 mei 1940 bloemen aan het plukken was voor je moeder. En dat er heel laag een vliegtuig over kwam. Dat je erg overstuur was omdat je nog nooit een vliegtuig gezien had. En dat het besef dat het oorlog was pas later kwam. Dat was toen de soldaten bij cafe de Kroon over de Ootmarsumsestraat het Sluitersveld binnen marcheerden.
Daarna kon je nog uren praten over hoe je als kind de oorlog beleefde.

Ook over de textiel (toch meer dan een eeuw bepalend voor het reilen en zeilen van je geboorteplaats) kon je vol vuur praten. Over de gang van zaken in de fabriek, over hoe hard, maar ook hoe sociaal het er tegelijkertijd aan toe kon gaan. Over het vakmanschap in die industrie, en dat je dan wel heel graag met vakjargon strooide. Over jacquard weven, over patronen. Over suédine, rayon en over kaasdoek. Over canvas. En niet te vergeten over het probleemoplossend vermogen van de Veldboer’n (bewoners van het Sluitersveld) werkzaam bij Hedeman: JBF ofwel op zijn “Jan Boer’n Fluitjes”. Over de 5D theedoek (De Doek Die Direct Droogt). En helaas ook de ondergang van die industrie door de opkomst van lage-lonen landen. Je zat, kortom, nooit zonder gespreksstof.

Je kon ook niet goed zonder dat menselijk contact, en om die reden heb je ook erg veel verdriet gehad van de eerste Corona-golf. Sociale contacten beperkten zich veelal tot ons en onze kinderen, en een kleine kring bij de koffieochtenden op de Trefhoek. Gelukkig kon je in die tijd nog wel fietsen en maakte je vrijwel elke dag wel een rondje op de fiets. En dan kon je gelukkig nog wel eens een praatje maken met mensen die je onderweg tegenkwam.

Toen je lichamelijk niet meer in staat was om te fietsen werd het zwaar. Een paar weken voor je verjaardag op 19 juni kwam je tot de conclusie dat fietsen niet meer vertrouwd was. En daardoor raakte je geïsoleerd. Je ging toen erg achteruit. Na je verjaardag is -in overleg met huisarts- besloten je naar de hospice bij het Meulenbeld te verhuizen.

En eerlijk gezegd knapte je daar toch weer een beetje op. Je werd goed verzorgd en je had aanspraak. Van de verpleging, van mede-bewoners en ook van bezoekers. Je was daar op je plek. Na drie maanden in de hospice was er een evaluatie, waarbij geconstateerd werd dat een verder verblijf in de hospice niet meer zo voor de hand lag. Je was nog te “goed”.
Dus verhuisde je naar de Meulenhof in Tubbergen, omdat er geen plek voor je was in je geliefde Meulenbeld. Daar in Tubbergen overleed je op 21 oktober 2020, na er slechts 14 dagen te hebben doorgebracht.

Lieve pa (ik mag je zo noemen, want je was ook voor mij een vader), alles is al gezegd de laatste maanden. Je had al langere tijd geleden beslissingen genomen over hoe je afscheid er uit zou moeten zien (geen poeha!) en ook over het gezelschap dat daar dan bij aanwezig zou zijn. Ik hoop dat we dat goed hebben gedaan.

Lieve pa, doe de groeten aan ma en voor een laatste keer zou ik willen zeggen “Hou je haaks, ouwe reus”.

waarom

Sterkte

We zullen “opa Johan” missen. Zijn vaste fietsrondjes waarbij we hem zagen langs de dijk of het treffen bij jullie thuis. Zijn markante gezicht blijft ons altijd bij. We wensen jullie heel veel sterkte en kracht toe bij het dragen van dit verlies. We staan voor jullie klaar

Gecondoleerd

Gecondoleerd met het verlies van jullie vader, schoonvader en opa. Sterkte gewenst nu en in de tijd die komen gaat.

Gecondoleerd

Sterkte

Heel veel sterkte met dit grote verlies!

STERKTE

Heel veel sterkte , kracht en moed…. ik denk aan jullie

Gecondoleerd

En heel veel sterkte!

Gecondoleerd

Paul en familie, veel sterkte toegewenst!

GeCondoleerd

Hoi Paul, Gecondoleerd, ik wens jullie gezin heel veel sterkte met dit verlies.

Vaarwel Johan

Lieve familie en vrienden van Johan, wij denken aan jullie in deze moeilijke tijd van afscheid en afstand. En wij denken aan jou Johan! Want jij was een geliefd vrijwilliger. Jij zette je vele jaren in voor de wijk Sluitersveld, de Trefhoek en de wijkcommissie. Hoe mooi kon je vertellen over de textieljaren en de oude school die later de Trefhoek werd. Wat bijblijft is de gedachte van saamhorigheid, die jij zo goed wist uit te leggen: “Weet je, als een medewerker in de textiel vroeger een weeffout veroorzaakte in de theedoeken, dan moest die medewerker een hele rol kopen. Die werd dan gewoon van zijn salaris afgetrokken. Maar daar wisten wij als medewerkers wel raad mee, we betaalden hem dan gewoon allemaal samen.” En dat komt aan Johan! Dat heeft jou mede gemaakt wie je kon zijn; Een betrokken man met een mening. Met jou verliezen wij een stukje verbinding naar het verleden. Vrijwilligers, medewerkers en bestuur Trefhoek en Wijkcommissie Sluitersveld

Condoleance

Gecondoleerd met het verlies van Johan. Veel sterkte toegewenst