Mag een uitvaartleider huilen?
(door: Bianca)
Het beroep van uitvaartleider geeft veel stof tot spreken in onze sociale omgeving. Heel begrijpelijk, het is niet een beroep wat je dagelijks tegenkomt en waar je hopelijk ook niet veel mee te maken krijgt. Feestjes en visites zijn uitgelezen momenten om allerlei vragen te stellen die je niet stelt als je er op het moment zelf bij betrokken bent.
Een veel terugkerende vraag is: ‘Heb je het zelf ook wel eens moeilijk?’, waarop degene die de vraag stelt ook meestal al het antwoord geeft: ‘Ja, bij kinderen zal het wel niet makkelijk zijn, hé?’ En inderdaad, dat is niet makkelijk. Erik, Harriët, Wilma en ik hebben alle vier kinderen en kunnen ons goed inleven in de nachtmerrie van elke ouder: hoe het moet zijn om je kind te verliezen, op welke manier dan ook.
Gelukkig komt het niet zo heel vaak voor dat wij de uitvaart van een kind of jong volwassene moeten begeleiden en krijgen we meestal te maken met overledenen van een (veel) hogere leeftijd. Hebben we daar dan geen emoties bij? Zeker wel! Dat is wat mensen ook tegen ons zeggen; je hebt altijd te maken met verdriet.
Maar weet u, de overledene kennen wij meestal niet. Wij maken kennis met de nabestaanden en treffen hun in een heel verdrietige en intieme periode van hun leven. In die periode proberen we hun anker te zijn, hun houvast, hun klankbord, hun schouder om op uit te huilen en alles voor ze te zijn, wat we maar kunnen zijn. Dat schept een band, zowel voor de nabestaanden als ook voor ons.
Door de vaak mooie verhalen, foto’s, muziek van en herinneringen over de nabestaanden leren wij zelfs de overledene een beetje kennen en dat vinden wij elke keer weer bijzonder waardevol.
Wij treffen mensen in een intens verdrietige periode in hun leven maar zien de mens dan vaak op zijn of haar mooist: een kleinkind die een troostknuffel bij zijn opa legt en heel lief ‘dag opa’ zegt, een stoere zoon van 30 die en plein public heel liefdevol over zijn vader praat terwijl hij dacht dat hij het niet zou kunnen, een moeder die zachtjes over de haren van haar zoon streelt terwijl haar andere hand innig verstrengeld is met hand van haar man, een vrouw die zelf de vingerafdruk neemt van haar man en hem teder over zijn wang aait… Zo kan ik uren doorgaan. Ontroerend en verdrietig tegelijk.
De warme verhalen en bijzondere anekdotes, de liefde die doorklinkt in hun woorden, de traan die zijn weg naar beneden zoekt tijdens een muziekstuk..Ontroerend. Allemaal momenten waarbij ook wij geëmotioneerd kunnen raken en even iets weg moeten slikken of vegen. Ook wij zijn mensen van vlees en bloed, mensen met emoties maar tegelijkertijd professionals. Ik eindig deze blog met de vraag aan het begin, wat vindt u ?
Mag een uitvaartleider huilen?
Of een uitvaartleider mag huilen? Ja en nee. Ja, hij/zij mag best een traantje wegpinken maar moet niet meer verdriet hebben dan de nabestaanden. Tuurlijk ben je een mens met emoties en dat mag je best uiten maar niet ten volle. Je bent namelijk wel degene die proffesioneel moet blijven, je bent in functie en dat wil zeggen dat je de nabestaanden goed moet kunnen begeleiden en helpen bij de betreffende uitvaart. Jullie zijn bekwaam in jullie beroep en passen je uitermate goed aan de gehele situatie.
Zeker mag dat! Ik heb persoonlijk ervaren hoe betrokken jullie zijn. Zelfs weken erna, als ik jullie zag. Een troostend woord, een schouder om op te huilen, even een bemoedigend glimlachje, een luisterend oor en vooral inzicht in de situatie en daar naar handelen. Ik kan me goed voorstellen dat er situaties zijn die, om wat voor reden dan ook, moeilijker zijn. Julie zijn gewoon mens en daar ben ik blij om. Zonder emoties zouden jullie je werk niet zo goed kunnen doen als jullie doen.
Jazeker mag een uitvaartleider huilen, uitvaartleiders zijn ook mensen en hebben ook hun gevoelens
Jazeker mag een uitvaartleider huilen. Ook hij heeft wel eens temaken met mensen die wat dichterbij staan.