Uitvaart Blog

Het regelen van een uitvaart is een gevoelskwestie. Er moet sprake zijn van onderling vertrouwen en een goede klik. Daarom kiezen mensen bewust voor een uitvaartonderneming die bij hen past. Maar soms kunnen nabestaanden niet zelf kiezen. Ze krijgen de kans niet en dat vinden we onterecht. Hoe zit dat?

In de rouwwagen zit je even heel dicht bij de nabestaanden. Soms vertellen ze schrijnende verhalen, die me echt wel wat doen. Maar het schept ook nabijheid en verbinding en dat vind ik heel bijzonder.

Begin dit jaar besloot Wilma te stoppen bij Erik Korte Uitvaartverzorging. Wilma had jarenlang twee banen: als verpleegkundige bij het ZGT én als uitvaartleidster bij Erik Korte Uitvaartverzorging. Zij is altijd een bezig bijtje geweest en had naast haar beide banen ook allerlei hobby’s waaronder schilderen en ze gaf al eerder aan daar graag meer tijd aan te willen besteden.

Bianca vertelt over haar werk als uitvaartleidster, hoe zij het verdriet van anderen beleeft en wat dat met haar emoties doet. Ze stelt de vraag: 'mag een uitvaartleider huilen?'

Hoe vaak horen we achteraf niet dat een familie de uitvaart eigenlijk wel door ons wilde laten regelen maar van de verzekeraar te horen kreeg dat als ze dat zouden doen ze véél meer geld kwijt zouden zijn?

Elke overledene verdient aandacht en zorg, zowel van de nabestaanden als van ons als uitvaartleiders. Maar wat als er geen familie meer is? En ook geen geld?

Dagelijks komen mijn collega’s en ik (Harriët) in aanraking met verdriet van nabestaanden en proberen wij families met ons medeleven en expertise bij te staan. Maar hoe anders is het als het gaat om de uitvaart van je eigen vader.

Op 25 november 2012, nu zes jaar geleden, verongelukte Lars van Essen op 16-jarige leeftijd. Een prachtige knul in de bloei van zijn leven. Zijn moeder, Monique Boom, plaatste vandaag een door haarzelf geschreven tekst op Facebook, waarin ze haar intense verdriet verwoordt.

Op 10 oktober 2018 overleed Kenney (13). Wij, Wilma van der Schoor en Harriët Grooters mochten invulling geven aan deze heel bijzondere uitvaart.Aan de telefoon is een heel verdrietige moeder die vertelt dat haar zoon zojuist is overleden. Hij mocht slechts 13 jaar worden. Dertien jaar.De volgende ochtend staan we bij moeder voor de deur.Oma doet open en omhelst ons met tranen in de ogen. In de kamer ligt Kenney, zijn bed vol met spulletjes van de voetbal, het karten, knuffels en tekeningen. Naast het bed staat moeder.