Elke overledene verdient aandacht en zorg, zowel van de nabestaanden als van ons als uitvaartleiders. Maar wat als er geen familie meer is? En ook geen geld?
In zo’n geval draagt de gemeente doorgaans zorg voor de uitvaart. Zo kregen wij op een dinsdag van de gemeente Almelo het verzoek om een mevrouw (98 jaar) op te halen en zorg te dragen voor haar uitvaart.
Voor ons is dit een bijzondere manier van regelen: een medewerker van de gemeente Almelo is de opdrachtgever en er staat een kleine vergoeding tegenover waarvoor wij de opbaring, het vervoer, de dragers en dergelijke moeten regelen. Er is niemand die ons vertelt wat de wensen zijn en niemand die ons vertelt wie de overledene was. Geen herinneringen, geen verhaal. We wisten niet eens de roepnaam van deze mevrouw.
De triestheid van dit overlijden hield ons allemaal in haar greep. Mevrouw had de foto van haar overleden man in haar handen en een trouwring om haar vinger toen we haar ophaalden. We konden dus met zekerheid stellen dat ze getrouwd was geweest en ook had liefgehad.
Het einde van een leven brengt altijd droefheid met zich mee maar dit keer zette droefheid zich om in medelijden. Het deed ons verdriet dat mevrouw zo eenzaam gestorven was en zonder familie begraven zou worden…
Wij vonden dat mevrouw bij haar uitvaart tenminste bloemen moest hebben en bestelden daarom een mooi rouwboeket voor haar. Wij hadden niet de indruk dat er iemand naar de uitvaart zou komen maar hadden wel vier dragers ingehuurd (met hoed) om deze begrafenis toch wat cachet en waardigheid te geven.
Je gaat toch een mens begraven, iemand die heeft geleefd, iemand de heeft gelachen, gehuild, heeft liefgehad en verloren.
Maar wat ga je zeggen bij het graf van iemand die je niet kent en waar je geen enkele informatie over hebt behalve dan haar persoonsgegevens? We wilden mevrouw niet begraven, zonder dat er iets gezegd zou worden. Dat zou haar eenzame uitvaart nog schrijnender maken.
Wij zochten lang naar passende woorden: geen tekst van familieleden, geen tekst van een geliefde, maar woorden uit respect. Uiteindelijk vonden we een tekst die we met een kleine aanpassing konden gebruiken. We konden mevrouw met waardigheid en mooie woorden begeleiden naar haar laatste rustplaats.Op de dag van de uitvaart gingen we naar de begraafplaats waar de dragers en de beheerder van de begraafplaats al stonden te wachten. Maar er waren nog een paar mensen. Wat fijn, er waren mensen bij die haar gekend hadden!
Na het uitspreken van onze woorden vroeg één van de aanwezigen of hij ook een paar herinneringen mocht uitspreken. Mevrouw kreeg zo gelukkig toch de eer en aandacht die ze verdiende. En de mens die ze ooit was kwam op dat moment eindelijk voor ons tot leven..
Wat deed het ons goed om inhoud te hebben kunnen geven, aan de uitvaart van deze oude mevrouw.