Dagelijks komen mijn collega’s en ik (Harriët) in aanraking met verdriet van nabestaanden en proberen wij families met ons medeleven en expertise bij te staan. Maar hoe anders is het als het gaat om de uitvaart van je eigen vader.
Afgelopen maart kwam mijn eigen vader te overlijden en hoewel het er al enige tijd aan zat te komen, kwam zijn overlijden toch als een schok bij mij binnen. Het verdriet wat ik bijna dagelijks om mij heen zag bij anderen, was nu mijn verdriet.
Mijn vader had mij gelukkig eerder al laten weten wat hij wilde en niet wilde en liet het verder aan mij over. Alles lag vast. De rouwkaart was al grotendeels klaar en ik wist precies hoe de uitvaart er uit zou zien.
Het is een vreemde gewaarwording om de uitvaart te moeten regelen voor je eigen vader. Het ene moment was ik aan het werk, het volgende moment barstte ik in tranen uit.
Gelukkig gaven Erik en mijn collega’s mij alle ruimte om wel of niet te werken naar gelang ik me voelde.
(Collega’s over die periode: ‘Dit voelde anders. Daar waar gewoonlijk ons kantoor onze neutrale plek is, waar we de emoties even kunnen parkeren, was nu een plek waar verdriet en bezorgdheid heerste. Het ging om het verdriet van één van ons: van Harriët’.)
Ik ben de dagen voor de uitvaart blijven werken, het gaf mij de afleiding die ik nodig had.
Een nieuwe melding van overlijden kwam bij ons binnen en ik was er vast van overtuigd dat ik deze melding zelf wel kon regelen. Totdat het de dag van die uitvaart was en mijn emoties met mij aan de haal gingen. Ik heb mijn collega moeten vragen het van me over te nemen. Sorry lieve mensen. Ik hoop op jullie begrip.
De avond van de condoleance kwam met rasse schreden dichterbij en ik zag er als een berg tegenop.
Ik wist dat ik bij het zien van bepaalde mensen in huilen uit zou barsten en wát voelde het vreemd om aan de andere kant in de aula te staan. Daar waar ik normaal de familie in de gaten hield of ze het wel aan konden, werd ik nu bezorgd in de gaten gehouden door mijn collega’s.
Wat mij ongelofelijk raakte en me bijzonder goed deed was dat er zoveel mensen kwamen om te condoleren, mensen waarvoor ik eerder een uitvaart had verzorgd in hun familie. Zo ontzettend lief, mijn waterlanders vloeiden rijkelijk. Lieve mensen: bedankt voor jullie komst en steun!
De volgende dag vond de uitvaart plaats en het voelde zo vreemd. Normaal gesproken voel ik me in crematorium Almelo helemaal op mijn gemak, maar nu zat ik aan de andere kant. Hoewel ik precies wist wat er ging gebeuren was Erik degene die de regie had en was ik een van de nabestaanden.
Spreken voor een aula vol mensen doe ik met de regelmaat en de katheder is een vertrouwde plek voor mij.
Bij de uitvaart van mijn eigen vader was het spreken moeilijker, maar mooi en bijzonder tegelijk. Ik vertelde de mensen over zijn hobby’s, zijn leven, zijn afscheid en ik haalde herinneringen op over mijn jeugd en mijn vaders plek daarin. Volgens mijn collega’s sprak ik prachtig over mijn vader en dat deed mij goed. Het was een uitvaart zoals zovelen maar het was een uitvaart als geen ander.
Het was de uitvaart van mijn vader!