Bianca, een van onze uitvaartleidsters, vertelt over wat haar bezighoudt:
“Soms word je emotioneel zo geraakt dat je weet: dit is de mensheid op haar mooist. Dat gebeurde mij toen ik een oudere heer bij mocht staan om de uitvaart van zijn moeder te regelen.
Een paar weken geleden werd ik gebeld door een meneer, die vertelde dat zijn moeder van 92 was overleden. Het verdriet om haar heengaan was hoorbaar in zijn stem. We spraken af dat ik bij hem thuis de uitvaart zou komen regelen.
Daar aangekomen, vertelde meneer dat zijn vader al op jonge leeftijd overleden was en dat hij vanaf zijn tienerjaren samen was met zijn moeder: vier handen op één buik. Ze zorgden voor elkaar. De liefde voor zijn moeder weerklonk in elk woord en in elke zin.
En alhoewel zijn moeder de laatste tijden al in een verzorgingshuis woonde vanwege ouderdoms dementie, had hij wel de laatste jaren dat ze nog thuis woonde praktisch bij haar ingewoond om haar te verzorgen. Hij vond het allemaal vanzelfsprekend…
Hij wilde niet te lang wachten met de uitvaart en ook niets zeggen tijdens de ceremonie. Hoewel dit enigszins tegenstrijdig was met zijn liefde voor zijn moeder, begreep ik het wel. Alles was immers al gezegd? En ook wilde hij niet in het middelpunt van de belangstelling staan, want het ging om zijn moeder.
Dagelijks hadden we contact en bezochten we moeder die op bed in het verzorgingshuis lag opgebaard. Het waren ontspannen gesprekken die over van alles en nog wat gingen.
Meneer was een verzamelaar van mineralen en had een prachtige verzameling stenen in huis. Zijn moeder had hij ook besmet met het virus en ook zij had enkele mooie stenen in haar bezit. Al snel nadat ik zijn bijzondere stenen had bewonderd, vroeg ik hem of hij het mooi zou vinden om op één van die stenen de vingerafdruk van zijn moeder te zetten. De steen was snel gevonden: een mooie rozenkwarts en samen hebben wij de vingerafdruk van moeder genomen. Een heel kostbaar en mooi moment.
De dag van de uitvaart naderde snel en zo ook het moment om de kist te sluiten. Een moment waar ik de tijd voor wilde nemen, want dit is immers het laatste moment dat meneer zijn moeder kon zien en het definitieve moment van afscheid nemen is dan daar.
Uiteraard vergezelde hij zijn moeder meerijdend in de rouwauto naar het crematorium in Borne en een ieder was aangenaam verrast door de warme en intieme uitstraling van de aula en de prachtige natuur waar we gezeten achter een grote raampartij op uit keken.
Na een kort welkom en het verzoek om spontaan te spreken begon een nicht haar herinneringen over tante op te halen en ontstond er interactie tussen de aanwezigen. Nadat zij haar prachtige verhaal had gedaan, volgden er nog twee personen die spontaan hun herinneringen met de rest van de aanwezigen deelden.
Vol bewondering keken de medewerker van het crematorium en ikzelf naar deze bijzondere intieme plechtigheid. Alle aanwezigen spraken hun bewondering uit voor de zoon en bedankten ze hem voor wat hij allemaal voor zijn moeder had gedaan. Hij vond het allemaal vanzelfsprekend…
Iedereen werd uitgenodigd mee te gaan naar een restaurant om een broodje kroket te gaan eten want dat vond moeder lekker. Meestal zoek ik als uitvaartleider een plekje achteraf maar dat was nu absoluut ondenkbaar; ik móest er bij komen zitten.
Wat een prachtige, intieme en ontspannen uitvaart was dit. Ik heb de overledene een beetje leren kennen door al deze verhalen en het bracht een glimlach op mijn gezicht. Ze hadden haar echt eer aangedaan en wat zou ze wederom trots zijn geweest op haar zoon.
Het waren de kleine dingen die me bij deze familie raakten, momenten waarop ik de mensheid op zijn best zag. Daardoor besefte ik opnieuw hoe mooi en waardevol mijn werk is.”
Bianca Belksma
Uitvaartleidster Erik Korte Uitvaartverzorging.